Οι περισσότερες αναμνηστικές φωτογραφίες από όλα τα μέσα καταγραφής και από όλους τους τρόπους αναπαραγωγής και αποτύπωσης, εικονίζουν ανθρώπους σε χαρούμενες στιγμές· με την οικογένειά τους, τα κατοικίδια ζώα τους, τους φίλους τους· φωτογραφίες από διακοπές, εκδρομές, γιορτές… Φωτογραφίζουμε για να επιβεβαιώσουμε την ευτυχία μας, για να δείξουμε ότι υπήρξαμε, ότι ήμασταν εκεί με αγαπημένους[…]
οι μεγάλης ηλικίας άνθρωποι συχνά αναφέρουν και αναπολούν τη νιότη τους· συνήθως μιλούν για το παρελθόν, τότε που ήταν νέοι. πολλοί από αυτούς ακόμα εργάζονται, αρκετοί ―ή μήπως όλοι;― δεν θέλουν να το πιστέψουν ότι γέρασαν. σε όλους κάτι έχει μείνει από την ορμή της νιότης· όσο κι αν έχουν κυρτώσει από την πάλη της[…]
ο μιχάλης έφυγε αρχές μαρτίου· καθάρισαν το εργαστήριό του από τα άχρηστα και τα μετέφεραν στο χώρο εναπόθεσης σκουπιδιών έξω από το χωριό. πρέπει να ήταν πολλά πράγματα γιατί κάποια σκορπίστηκαν απέξω· τα περισσότερα, αντικείμενα που είχε λήξει η χρήση τους, είχε τελειώσει ο ενεργός κύκλος της ζωής τους κι ο ιδιοκτήτης τους μάλλον από[…]
η πληθώρα των φωτογραφιών, που παράγονται με όλους τους τρόπους καταγραφής εικόνων, τις περισσότερες φορές είναι πρόχειρα αποτυπώματα της τεχνολογίας και των βιαστικών μας αισθημάτων· σημειώσεις του εφήμερου και της ανάγκης μας να επιβεβαιώσουμε την παρουσία μας – ήμουν και ‘γώ εκεί – προκαθορίζοντας τον τρόπο ανάγνωσης τους. η συγκίνηση έτσι κι αλλιώς έχει να[…]
Η γραμμή του ορίζοντα που μας τσαμπουνάνε δεν υπάρχει, είναι μία απάτη. Κάνει, λένε, διάθλαση το μάτι, στο ύψος των ορίων και χωρίζει, δήθεν το κάδρο στα δύο. Μην τα πιστεύετε αυτά «έκθαμβος συναντώ τα όρια που αναζητούσα στην απλότητα του διαχωρισμού με κέντρο το σώμα μου σε ανάκλαση.» δεν ισχύουν.
θυμάμαι, πὼς χθὲς τὸ σούρουπο βρέθηκα ξαφνικὰ ἀπεναντι ἀπ᾽ αὐτὴ τὴν εἰκόνα. σταμάτησα τὸ βιαστικὸ μου περπάτημα καὶ ἀφέθηκα στὴ φωτεινὴ στιγμή. φέρνοντας στὴ μνήμη τὸ γεγονὸς εἶναι σχεδὸν σὰ νὰ μὴν ἔγινε. στάθηκα. φωτίστηκα. ἔκανα μερικὰ βήματα πιὸ κοντὰ σ᾽ αὐτὸ ποὺ εἶδα, καὶ προσπάθησα νὰ κλέψω τὴν αἴσθηση τῆς στιγμῆς στὴν φωτογραφικὴ ἀποτύπωση.[…]
Ξαπλωμένη νωχελικά ανάμεσα σε άλλα κορίτσια, ζευγάρια, εργάτες και επιχρωματισμένες χορεύτριες των αρχών του αιώνα, μέσα σ’ ένα ξύλινο κουτί με καρτ ποστάλ, το κορίτσι του 1905 είχε ένα βλέμμα που μου ήταν αδύνατο να αγνοήσω. Κυριακή μεσημέρι. Ψιλή βροχή και βόλτα στο παζάρι Jeu de Balle στις Βρυξέλλες που λες και από[…]
Την 25η Μαρτίου η μάνα μου με έντυνε τσολιά. Έπαιρνε ένα σεντόνι, τού έκανε πτυχές και το έβαζε γύρω από τη μέση μου. Εγώ στην αρχή δυσανασχετούσα που φορούσα φούστα σαν κοριτσάκι. Μετά όμως έβλεπα τον Κολοκοτρώνη και ανακουφιζόμουν. Στη μέση φορούσα ένα κομμάτι πανί για ζωνάρι και μια τσίγκινη «κουμπούρα» που είχαμε[…]
κανονικά σ’αυτόν τον χώρο θα ήταν μια φωτογραφία της οικογένειας. μια από αυτές που είχε πάντα ο πατέρας ναυτικός στην καμπίνα του. η λένια όμως δεν βρήκε το τετράγωνο βαλιτσάκι που είχε τον πορτοκαλί φάκελο με τις φωτογραφίες.
είναι κάτι παλιό που προσπαθώ να θυμηθώ, να βάλω τις λέξεις στην σειρά, να το πάρω από την αρχή, να βρώ το τέλος, μέσα στη μνήμη, σε ότι έχει απομείνει· φτιάχνω ιστορίες, συνδυάζω ανάσες και βήματα. Ήταν την άνοιξη, στο χωριό, μετά το φαγητό, βόλτα στην πλατεία. Την φωτογραφία την τράβηξε[…]
αρχές δεκαετίας ογδόντα κάπου στην αττική «βρήκα στα σκουπίδια ένα κουτί με παλιές φωτογραφίες, ίσως σε ενδιαφέρει», μου είπε η βάσια. σκάλισα τις φωτογραφίες, αναμνηστικές όλες, πρόχειρα τραβηγμένες, με τη βιαστική χαρά των ανθρώπων που επιθυμούν να κατοχυρώσουν τον εαυτό τους σε σχέση με ένα γεγονός ή έναν τόπο, χωρίς κρυμμένα σύμβολα· ξένοιαστες, δίχως[…]
Το τελευταίο διάστημα με απασχολεί και με προκαλεί η ιδέα του να αποτυπώσω, την όμορφη κι εντυπωσιακή εικόνα που δημιουργεί η αέναη κίνηση της γης σε σχέση με το νυχτερινό, έναστρο ουράνιο θόλο. Η εικόνα αυτή αποτελεί την πρώτη μου προσπάθεια, είναι μια σύνθεση 180 περίπου φωτογραφιών, σε μία. ότι ζούμε και συμβαίνει τώρα, έχει[…]
Μπήκα απρόσκλητη. Δε μπόρεσα να αντισταθώ στην ανοιχτή πόρτα. Έτσι κι αλλιώς πριν απο εμένα είχαν ήδη μπεί αγρίκοι και μετά, ποντίκια, αράχνες, υγρασία και τα είχαν κάνει μαντάρα. Εγώ μπήκα με σεβασμό και ενθουσιασμό για όλα αυτά που οι άλλοι βλέπουν σαν σκουπίδια. Αυτή ήταν η σκέψη που δικαιολογούσε στο μυαλό μου την επίσκεψη-εισβολή.[…]