τα χελιδόνια σκίζουν κοφτά τον ουρανό καμπάνες, αέρας, τιτιβίσματα το φως του απογεύματος ζεσταίνει εικοσιπέντε αιώνες αυτής της πόλης χωρίς ευχές και δίχως νοσταλγία θα αφήσουμε το αίνιγμά μας και θα σταθούμε μαζί με το σώμα μας εμείς που αγαπήσαμε την αγάπη θα σταθούμε και θα δούμε τον εαυτό μας τοπίο μέσα[…]
σηκώθηκα, πιστεύοντας πως έτσι πρέπει να κάνω, και βγήκα στο δρόμο· πουθενά για να πάω· ένας δρόμος που δεν τελειώνει ποτέ, σκέφτηκα· αυτό χρειαζόμουν· ξεκίνησα να τον βρω· διάλεξα ένα δρόμο τυχαία· μπροστά λοιπόν! πάω μπροστά· προχώρησα για λίγο· ένιωσα την ανάγκη να τρέξω, να τον τρέξω το δρόμο· να βλέπω το τέρμα πιο κοντά·[…]
από τη νιόβη διατσίγκου Σε μια πόλη που η καταστολή και η αστυνομική βαρβαρότητα κάνουν όλο και πιο έντονη την αυταρχική τους παρουσία ανθίζουν λουλούδια αντίστασης. Ένα χρόνο μετά τις μέρες και τις νύχτες στο Πάρκο Γκεζί και στην πλατεία Ταξίμ, νέοι και μεγαλύτεροι που ονειρεύονται έναν κόσμο διαφορετικό αντιστέκονται δημιουργικά, καλλιεργούν τις ελπίδες τους[…]