Άνοιξε το κουτί του σε μια άκρη είχε μαζέψει τ’ αστέρια πιο δίπλα στοιβαγμένα τα σύννεφα και το φεγγάρι που γυάλιζε στην άμμο. Η άμμος τέλειωνε στη θάλασσα κι η θάλασσα στον ουρανό. Απέναντι πιο πέρα τα δέντρα σκαρφάλωναν στο βουνό και το βουνό στα σύννεφα. Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά ίδια κατάληξη. Χαμογέλασε κι[…]
Η μετακόμιση ήταν αναγκαστική. Μα χωρίς άλλες επιλογές όλα είναι απλά. Όπως το μικρό του δωμάτιο έτοιμο από καιρό καθαρό, τακτοποιημένο. Τα πράγματα έφτασαν μετά. Όχι πολλά ένα ψυγείο, ψηλό λευκό μια κούτα με μικροπράγματα λίγα εργαλεία για την κουζίνα ένα παλιό στρώμα ένα μικρό κομοδίνο με μια αράχνη τυλιγμένη στο αριστερό του πόδι. Την[…]
Πίσω απ’ τα μεγάλα παράθυρα καθισμένη στην λευκή πολυθρόνα Αειζωία κρεμασμένη στον τοίχο μπροστά σου μια μαβιά αγριεμένη θάλασσα και πίσω ριζωμένο σε σύνθετα σχήματα ένα όμορφο δέντρο Όλα δημιουργήματα δικά σου. Γαλήνη! Το βλέμμα σου ξεκουράζεται στον απέναντι τοίχο αλλά η πάλη δεν σταματά ποτέ. ‘Όταν ο χρόνος άλλοτε σαν ασώματη θεότητα κι άλλοτε[…]
Το σπίτι Το σπίτι, είναι πάντα σπίτι και τα σπίτια τ’ αγαπάς κι ας σε προδίδουν. Συμβαίνει συχνά Οι τοίχοι ξεφλουδίζουν ξερνούν τη μπογιά τα παράθυρα τρίζουν αρνούνται να κλείσουν τα νερά ξεπηδούν κρυφά από τους σάπιους σωλήνες διεισδύουν ύπουλα στα θεμέλια. Η υγρασία οργιάζει τη νύχτα. ενώ εσύ κοιμάσαι ήσυχα στο σπίτι σου το[…]
Ο “έφηβος” των Αντικυθήρων Ο Μύρωνας δεν είχε αποφασίσει ακόμα. Στεκόταν στην άκρη του βράχου με το ένα πόδι ελαφριά μπροστά. Να ήταν άραγε η εικόνα του θεού ή στο θεό η προσφορά; Το καράβι στο βάθος περίμενε. Το κοιτούσε δισταχτικά όχι ότι δεν το ‘ξερε, όχι ότι το φοβόταν το ‘χε ταξιδέψει[…]
Ζούσαν όλοι μαζί σε ένα μικρό δυάρι, από κάτω. Μητέρα-Κόρη-Γιος Μα ίσως να ‘ταν παραπάνω… Θαρρώ υπήρχε και μια γιαγιά. Η μάνα μαγείρευε και λιβάνιζε…συνεχώς η κόρη όμορφη, καλοντυμένη της άρεσε να ισορροπεί σε ψηλοτάκουνα. Ο γιος απλά τριγύριζε, περιστρεφόταν ντυνόταν σεκιούριτι γυρνούσε τα μεσημέρια η κόρη τα βράδια η μάνα έβγαινε μόνο νωρίς το[…]
Μπροστά απ’ τη μεγάλη πόρτα τα επείγοντα, στην ουρά εδώ και τρεις ώρες αναιρούν το επείγον. Πίσω απ’ τη μεγάλη πόρτα ο νεαρός με τα πράσινα πίνει μια τελευταία γουλιά καφέ σβήνει πρόχειρα το τσιγάρο του ακριβώς στις 14.30. Η πόρτα ανοίγει. Στην αίθουσα οι μισοί ξαπλωμένοι οι άλλοι μισοί όρθιοι και βιαστικοί.[…]
Τη μοίρα… Τη συναντάς στο δρόμο πίσω απ’ τον τρελό της γειτονιάς. Κρατά μια γλάστρα μ’ ένα μισοπεθαμένο γεράνι μια σπασμένη ομπρέλα κάτι τέλος πάντων απ’ τα σκουπίδια. Περπατά νευρικά. Την ακολουθείς από περιέργεια. Όταν φθάσεις στην πόρτα του σπιτιού της σου αφήνει μια χαραμάδα. Περιμένεις και δε φαντάζεσαι τι υπάρχει[…]
Είναι ο τόπος που θα ‘θελαν όλοι να ξεχάσουν… Οι γαλοπούλες και οι κότες που δεν πατούν στο χώμα αλλά αγνατεύουν τη θάλασσα πάνω απ’τα δέντρα. Οι άγριες αγελάδες που βόσκουν στους αμμόλοφους κουνώντας περήφανα τις φουντωτές ουρές τους. Οι ντόπιοι που καθισμένοι στο παγκάκι της πλατείας τα απογεύματα ξεμπλέκουν τα δίχτυα τους.[…]