λοιπόν… πώς είναι στο χωριό; πώς να είναι στο χωριό αν δεν το πιστέψεις το χωριό δεν υπάρχει και τότε δεν υπάρχει τίποτα μονάχα εσύ σ’ένα έρημο τοπίο σε μια θάλασσα σκόνης αν πάλι το πιστέψεις το χωριό υπάρχει αλλά τότε, αναπόφευκτα χωριό είσαι εσύ έχεις ένα όνομα το σώμα σου εργαλείο το βλέμμα σου[…]
Δεν είχα μείνει ξανά άλλη φορά κοντά σε θάλασσα, κάτι ξύπνησε μέσα μου έκατσαν οι συνθήκες και το έκανα διέσχιζα την παραλία με μεγάλα βήματα για πολλές ώρες σαν μανιακός, ανακατεύοντας την άμμο, σαν στερημένος ηρέμησα σιγά σιγά βούτηξα μέσα της σαγηνεύτηκα την αγκάλιασα με ένα μικρό φόβο κι έναν ενθουσιασμό, με άφησε[…]
τέσσερις πίνακες από την έκθεση τις μαρίας τοξαβίδη εικοσιεννιά και μια ιστορίες που έγινε στην αθήνα την άνοιξη του δύο χιλιάδες τέσσερα
Το σώμα θυμάται η μνήμη γερνά η γνώση κοιμάται ο χρόνος περνά
μια τόσο όμορφη μέρα αισθάνομαι σαν να έκλαιγα για ώρες χωρίς στιγμή να υπάρχει που να λιγοστεύει η ομορφιά γιατί το κλάμα δεν υπήρξε αλλά η μοναδική ανακούφιση που σου δίνει όταν στεγνώνει η ομορφιά δεν στεγνώνει ποτέ αυτή τη χειμωνιάτικη μέρα η καρδιά μου χτυπάει σε ρυθμό αέρα με ήλιο γιατί οι[…]
στην αίγινα τρεις μέρες όλες κι όλες εμείς και οι γάτες το σπίτι ανοιχτό λίγες κουβέντες με τους γείτονες βροχή, να μυρίζει η φύση.
κάποιος ήταν εδώ δεν τον είδα αλλά ξέρω βλέπω τη ζωή που άφησε πίσω του κάποιος ήταν εδώ ήπιε τον καφέ μου ξυρίστηκε στο μπάνιο μου κάπνισε τα τσιγάρα μου χρησιμοποίησε την οδοντόβουρτσά μου κάποιος ήταν εδώ…
Σήμερα κάτι έλειπε, δεν ήμουν εκεί για πολλούς ανθρώπους. Δεν έχω πια τίποτα να πω, μονάχα να θυμάμαι κι όμως, μόλις αρχίζω να μαθαίνω να μιλώ. Στην αρχή με κραυγές απελπισίας, μετά με πραγματικές λέξεις, που απαδεικνύεται ότι δεν είναι καθόλου πραγματικές. Επιστρέφω ξανά στις κραυγές μου. Βλέπω το άγαλμα του εαυτού μου στημένο σε[…]
Κατά την επιστροφή Κρατούσα το τηλεκοντρόλ στο χέρι Επέλεξα τον δρόμο που θα πάρω Πέρασα το περίπτερο και συνέχισα Έφτασα έξω από το ζαχαροπλαστείο Όταν μπήκα το μικρό κορίτσι άνοιξε το παράθυρο και χωρίς δεύτερη σκέψη πήδηξε έξω στον ήλιο Εγώ έμεινα να διαλέγω σοκολάτα κι αμύγδαλα, εκείνα ή τα άλλα.
μεταξύ δέκα και μισή με έντεκα στους διαδρόμους της πολυκατοικίας ξεκινά το παιχνίδι των κλειδιών στις εξώπορτες των διαμερισμάτων· είναι η ώρα που καποιοι φεύγουν για νυχτερινές βάρδιες και η ώρα που οι άνθρωποι της νύχτας ξεκινούν τη μέρα τους. για τους περισσότερους, είναι η ώρα της επιστροφής, η ώρα που κλειδώνουν για να νιώσουν[…]
Τη μοίρα… Τη συναντάς στο δρόμο πίσω απ’ τον τρελό της γειτονιάς. Κρατά μια γλάστρα μ’ ένα μισοπεθαμένο γεράνι μια σπασμένη ομπρέλα κάτι τέλος πάντων απ’ τα σκουπίδια. Περπατά νευρικά. Την ακολουθείς από περιέργεια. Όταν φθάσεις στην πόρτα του σπιτιού της σου αφήνει μια χαραμάδα. Περιμένεις και δε φαντάζεσαι τι υπάρχει[…]
Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι, Εβραίοι: κάθε γειτονιά της παλιάς πόλης και μια μονοθεϊστική θρησκεία. Μέσα από τα αυστηρά όρια που φτιάχνουν οι θρησκευτικοί κώδικες, αόρατα σύνορα υψώνονται μεταξύ ναών, τζαμιών, οδών μαρτυρίων και τοίχων των δακρύων, με τα σύμβολα ταυτότητας διακριτά στην κίπα, τα ράσα και τη μπούργκα των πιστών που συρρέουν στην ιερή πόλη από[…]
Μετά από 15 χλμ χωματόδρομο πάνω στα άγονα βουνά φτάσαμε στο Μαριδάκι. Ο Γιάννης έπινε καφέ ξυπόλητος στην ταβέρνα του. Φοβήθηκε πως δεν είχε τίποτα να προσφέρει που να καλύπτει τις ανάγκες δυο ξένων. Μας έδωσε όμως απλόχερα τα πάντα. Φαγητό, ποτό, φιλοξενία και πάνω απ’όλα μοιραστήκαμε στιγμές. Κάτσαμε στο ίδιο τραπέζι, κουβεντιάσαμε, γελάσαμε και μάθαμε ότι υπάρχουν[…]
για το ταξίδι στον βορρά Του είπα: Πάω να αναπνεύσω σύμφωνα, άπλετη σκοτεινιά και τον αντικατοπτρισμό του ονόματός μου… Το χρειάζομαι… Χθες, στο αυτοκίνητο, φευγαλέα σκέψη: να χανόμουν. Προς ώρας, θα αρκεστώ να σηκωθώ πάνω απ’ τα σύννεφα, κάτι είναι κι αυτό. Θα κάτσω δίπλα σε αγνώστους, θα πω «ευχαριστώ» σε άλλη γλώσσα, θα[…]
γεννήθηκα στο χωριό μαμάι έξω από το τεπελένι, ήμουν ο πρώτος που έφυγα από το χωριό μου, το ενενήντα ένα. φεύγαμε με φίλους, με παρέες, πέντε, έξι, δέκα, μας πιάναν στα σύνορα, μας γυρνούσαν πίσω αλλά φτάσαμε και μέχρι την καρδίτσα· περπατούσαμε και έξι μέρες. ήθελα να φύγω γιατί ακούγαμε ότι κάτι γίνεται έξω, χωρίς[…]
ήμουνα είκοσι χρονών με τα ξαδέλφια μου, τη λενίτσα και τον νίκο, πέθανε πριν μερικές μέρες. ο θείος μας ο ζαγόρας, σκοτώθηκε από μια νάρκη που πάτησε το αυτοκίνητό του, κρίμα, είχε αναλάβει να με σπουδάσει, θάβγαζα το σχολείο, θα γινόμουνα δασκάλα θάχα μια άλλη τύχη· όχι αυτή με τον πατέρα σου· αδικία, τάδωσε όλα[…]
«κάθε μέρα είμαστε ανοικτά αλλά δεν έχει κόσμο· ένας μόνο έρχεται το πρωί για καφέ και τέσσερις-πέντε το απόγευμα. στο χωριό μένουμε εβδομήντα εννιά άνθρωποι, τους ξέρω όλους, τους μετρώ κάθε βράδυ που πέφτω να κοιμηθώ· πιο μεγάλος είναι ο παναγιώτης, ενενήντα τεσσάρων. στα καμπιά μένουν πενήντα τέσσερις και αυτούς τους μετρώ κάθε βράδυ. το[…]