οι φωτογραφίες είναι  του γιάννη κωσταρή, της ίρις φουστέρη, της ρένας τσαούση και της φανής τσακιρίδου

η πληθώρα των φωτογραφιών, που παράγονται με όλους τους τρόπους καταγραφής εικόνων, τις περισ­σότερες φορές είναι πρόχειρα αποτυπώματα της τεχνολογίας και των βιαστικών μας αισθημάτων· σημειώσεις του εφήμερου και της ανάγκης μας να επιβεβαιώσουμε την παρουσία μας – ήμουν και ‘γώ εκεί – προκαθορίζοντας τον τρόπο ανάγνωσης τους. η συγκίνηση έτσι κι αλλιώς έχει να[…]

εδώ τριγυρισμένος απ’ τη θάλασσα τους αγέλοπους και τις πέτρες τέσσερα επί τέσσερα οι άνθρωποι βενζινοκίνητοι, το βλέμμα αστραπή με λέιζερ ρίχνουν τα δέντρα σπέρνουν με λάστιχα τον κάμπο κουρεύονται με χορτοκοπτικά παίζουν χαρτιά και τηλεόραση στο καφενείο ξύνουνε οι κουτοί την πονηριά σαν να ‘ναι μαστιχόδεντρο η σκέψη βαλκανιζατέρ η γη αριθμός τηλεφώνου γύρω[…]

Ξύπνησα αργά και έμεινα σπίτι. Κοιτάω την ώρα χωρίς να μετράω τον χρόνο, μιλάω με τα λουλούδια, περιμένω την άνοιξη όπως δεν έχω περιμένει ποτέ ξανά τον ερχομό της. Αναμονή και προσμονή. Το μόνο που θα μου φέρει είναι πράσινο, φώς και ζέστη. Περιμένω λες και η ζωή μου εξαρτάται από αυτήν. Μόνο το τοπίο[…]

Ρωτάς τί θα ντυθώ; Τί να ντυθώ, κύριε; Κυρία επί των τιμών, βασίλισσα του χιονιού ή κοκκινοσκουφίτσα; Πόρνη, μουστάκιας ή παπάς… Όχι όχι… Γιατί να μην ντυθώ αστέρι, σύννεφο ή η βροχή η ίδια, να μην ντυθώ σκιά, άγχος, αγάπη ή οργασμός, να μην ντυθώ διαμέρισμα, όνειρο, σαματάς ή πήξιμο, υπογραφή, σιωπή ή κλάσμα, να[…]

Η γραμμή του ορίζοντα που μας τσαμπουνάνε δεν υπάρχει, είναι μία απάτη. Κάνει, λένε, διάθλαση το μάτι, στο ύψος των ορίων και χωρίζει, δήθεν το κάδρο στα δύο. Μην τα πιστεύετε αυτά «έκθαμβος συναντώ τα όρια που αναζητούσα στην απλότητα του διαχωρισμού με κέντρο το σώμα μου σε ανάκλαση.» δεν ισχύουν.

θυμάμαι, πὼς χθὲς τὸ σούρουπο βρέθηκα ξαφνικὰ ἀπεναντι ἀπ᾽ αὐτὴ τὴν εἰκόνα. σταμάτησα τὸ βιαστικὸ μου περπάτημα καὶ ἀφέθηκα στὴ φωτεινὴ στιγμή. φέρνοντας στὴ μνήμη τὸ γεγονὸς εἶναι σχεδὸν σὰ νὰ μὴν ἔγινε. στάθηκα. φωτίστηκα. ἔκανα μερικὰ βήματα πιὸ κοντὰ σ᾽ αὐτὸ ποὺ εἶδα, καὶ προσπάθησα νὰ κλέψω τὴν αἴσθηση τῆς στιγμῆς στὴν φωτογραφικὴ ἀποτύπωση.[…]

δεν είναι ωραία στο χωριό τις μπύρες εδώ τις αγοράζουμε τ’ αγόρια κοιμούνται νωρίς οι γάτες δεν σε χαιρετούν η θάλασσα χαλάει τα πόμολα και χορεύουμε μόνο chat chat chat

Κάθε φορά που ήταν να την επισκεφτεί, αυτή φρόντιζε να βγάλει τον Φρέντο στο μπαλκόνι από νωρίς. Αυτός τον ζήλευε. Τον ζήλευε που ήταν εκεί πριν από αυτόν. Και θα ήταν και μετά. Αυτός θα ήταν που θα κοιμόταν στην αγκαλιά της όλο το βράδυ. Και το ήξερε. Γι αυτό έβγαινε έξω χωρίς να κάνει[…]

ναι τελικά ιδέα δεν έχω πώς να φυλάω τα πολύτιμα κι έτσι τ’ αφήνω απ’ έξω μετά θρηνώ αγκαλιά με το βουνό σαβούρας και σιγά μην το ξεφορτωθώ καταστροφή ένα άδειο μαγαζί.

  «ανάψω τη σόμπα και ακάτσω μέχρι να πάει εννιά, στο καφενείο εν κάθομαι πολλή ώρα, με τρακόσα σαράντα ευρώ σύνταξη, τι να πλερώσω… παρόλο που χτύπησα, μπορώ να δουλέψω αλλά δουλειά δεν υπάρχει· η κασέτα παίζει κανα­ρίνια να κελαϊδάνε μπας και μάθει το μικρό που έχω στο κλουβί». τα παραπάνω το χειμώνα του δύο[…]

– περιμένετε στο καθιστικό. και περίμενε. και ακόμα περιμένει.

  Άγιος Νεκτάριος, τηλεόραση, ανεμιστήρας, κεραία

πατωματζήδες, ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί· φασαρία, αστυνομία, άδεια· πόρτες, πόμολα, κλειδιά· αλλαγή διεύθυνσης, εφορίας, τράπεζας· άλλος σκλαβενίτης και νέοι γείτονες. ποιο λεωφορείο περνάει από δω; μέχρι να φτάσει η στιγμή που τα βήματα σου σε οδηγούν αυτόματα από το κρεβάτι στην τουαλέτα και από κει στην κουζίνα δεν είσαι πουθενά. πρέπει να στρώσεις πολλές φορές τραπέζι για[…]

φωτογραφία γιάννης κωσταρής   Το σπίτι στο χωριό είχε δυο δωμάτια όλα κι όλα. Ένα κουζινάκι ανάμεσο τους θα ‘ταν δεν θα ‘τανε δυο τετραγωνικά. Και το μέρος, έξω. Ακόμη και ‘μεις το προλάβαμε το μέρος έξω. Παιδιά μεγαλωμένα στην πόλη, τα βράδια ξυπνούσαμε τους γονείς μας να μας πάνε, γιατί φοβόμασταν να βγούμε έξω[…]

    Μπροστά απ’ τη μεγάλη πόρτα τα επείγοντα, στην ουρά εδώ και τρεις ώρες αναιρούν το επείγον. Πίσω απ’ τη μεγάλη πόρτα ο νεαρός με τα πράσινα πίνει μια τελευταία γουλιά καφέ σβήνει πρόχειρα το τσιγάρο του ακριβώς στις 14.30. Η πόρτα ανοίγει. Στην αίθουσα οι μισοί ξαπλωμένοι οι άλλοι μισοί όρθιοι και βιαστικοί.[…]