αφιερωμένο στο πάρκο της λεωφόρου Αλεξάνδρας – στάση σόνια – που δεν έχει πια παιδιά

φωτογραφία γιάννης κωσταρής   Το σπίτι στο χωριό είχε δυο δωμάτια όλα κι όλα. Ένα κουζινάκι ανάμεσο τους θα ‘ταν δεν θα ‘τανε δυο τετραγωνικά. Και το μέρος, έξω. Ακόμη και ‘μεις το προλάβαμε το μέρος έξω. Παιδιά μεγαλωμένα στην πόλη, τα βράδια ξυπνούσαμε τους γονείς μας να μας πάνε, γιατί φοβόμασταν να βγούμε έξω[…]

  Σ’ εκείνον τον ξενώνα, ήμασταν όλοι επισκέπτες. Στον τόπο της ησυχίας, όπου τα μεσημέρια ακούς χαρούπια να σπάνε, τα βράδια αλεπούδες να συνωμοτούν με τα ποντίκια των αγρών, τον άνεμο να σφυρίζει μέσα από τα φίλτρα των πεύκων. Εγώ, ο Νίκος, ο Αντώνης ο μικρός και ο Αντώνης ο μεγάλος, ο παππούς. Στα διπλανά[…]

ο θείος γιώργος και η θεία ντίνα έμεναν στην κυψέλη. η θεία ντίνα κατοικεί ακόμα στο ίδιο σπίτι. κάθε δεύτερη κυριακή πηγαίναμε επίσκεψη στο σπίτι τους οικογενειακώς. ο μπαμπάς μου με τον θείο μου συζητούσαν για τα πολιτικά, εκείνη την εποχή συμφωνούσαν. η μαμά με τη θεία μου, μελετούσαν τη νέα μόδα, από τα κορίτσια[…]