Τραβώντας τις κουρτίνες να μπει ο πρωινός ήλιος, αντί για την αυλόπορτα και το δέντρο που στέκουν εκεί πάντα, την αγαπημένη σου αμμουδιά βλέπεις ν’ απλώνεται στη θέση τους. Κι άλλοτε καταχείμωνο στους πολύβουους δρόμους περπατώντας, στρίβεις στη γωνία και πέφτεις πάνω σ’ ένα περιβόλι γεμάτο ανθισμένες πορτοκαλιές, που κάποτε βρέθηκες. Κι ο καθρέφτης που[…]
Όταν μπήκα στο πλοίο την βρήκα ήδη εκεί. Κοιμόταν πάνω στο παγκάκι με τα δυο σκυλιά της συντροφιά. Ένα μικρό κι ένα μεγάλο. «Συνήθως δείχνει τα δόντια της» μου είπε, όταν κάποια στιγμή το μικρό με πλησίασε για να με μυρίσει. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μού αράδιασε έναν σωρό ιστορίες και αξιόλογα περιστατικά από[…]
Πώς πάχυναν έτσι οι Ινδοί;…σκέφτομαι κοιτάζοντας μια παρέα τριών ζευγαριών στο διπλανό τραπέζι του καταστρώματος. Μάλλον αγγλοαναθρεμμένοι. Βλαχομπαρόκ είναι η λέξη που μου ΄ρχεται πρώτη. Τρέντυ αμφίεση και οπωσδήποτε ακριβή. Γευματίζουν «σκουπίδια» και τα σουπερλουξ κινητά τους έχουν γίνει φυσική προέκταση του σώματός τους. Παραδίπλα φασαριόζικη ομήγυρις κινέζων. Τέσσερις γυναίκες κι ένας άνδρας. Βγάζουν σέλφις[…]
Τα δάχτυλα μου ακροστιχίδα που σχηματίζει τα ονόματά σας. Το έψιλον, το κάππα, το γάμα και το ε, φυλαχτά κρεμασμένα στον λαιμό μου. Ήμασταν κάποτε παιδιά και βλέπαμε στα σύννεφα τα όνειρα μα όχι βρόχινα δάκρυα. Ύστερα μπλέξαμε σε κουβέντες και σκέψεις που ‘κλειναν την ύπαρξή μας ολάκερη και τότε το μαζί έγινε κόσμος το[…]
Θυμάσαι που, μόλις έφτανε η Παρασκευή, εμφανιζόμουν στο κατώφλι σου για να περάσω με ‘σένα και τον παππού το σαββατοκύριακο, κι ήταν τούτο αδιαπραγμάτευτο για ‘μενα. Nτυνόμουν τα καλά σου ρούχα, τα κυριακάτικα κι όλοι μαζί παίζαμε τους εαυτούς μας στο πιο όμορφο παιγνίδι. Κι ύστερα που μεγάλωσα μ’ έβλεπες καμιά φορά να έχω εκείνο[…]
Σπίτι δίχως τοίχους Κι εγώ λέω σε σας ανάμεσα, στους ξεχωριστούς ξεχωριστός: Ούτε σπίτια, ούτε καλύβια, ούτε τσαντίρια· στο μεγάλο αφεντοπάλατο της πλάσης μια μονάκριβη σκεπή μου· ο ουρανός! Κ. Παλαμάς Λέω…πως σπίτι είναι η αίσθηση του να ανήκεις. Η δυνατότητα να αισθάνεσαι σταθερότητα μέσα σε μια ζωή που μόνο από διαρκή κίνηση χαρακτηρίζεται. Μια[…]
φωτογραφία γιάννης κωσταρής Το σπίτι στο χωριό είχε δυο δωμάτια όλα κι όλα. Ένα κουζινάκι ανάμεσο τους θα ‘ταν δεν θα ‘τανε δυο τετραγωνικά. Και το μέρος, έξω. Ακόμη και ‘μεις το προλάβαμε το μέρος έξω. Παιδιά μεγαλωμένα στην πόλη, τα βράδια ξυπνούσαμε τους γονείς μας να μας πάνε, γιατί φοβόμασταν να βγούμε έξω[…]
Μεσημέρι μες στο κατακαλόκαιρο κι ο Ιούλιος να διαφεντεύει τον χρόνο. Έχω τα παραθυρόφυλλα τραβηγμένα έτσι ώστε να μπαίνει λιγοστό το φως μόνο από μια μικρή χαραμάδα και τις γρίλιες. Λίγο πριν τη μεσημεριανή ανάπαυλα, φτιάχνω το σκηνικό. Όχι για να κοιμηθώ, μα για να απολαύσω τούτη την ώρα που έχει κάτι ξεχωριστό. Η ζέστη[…]