Κάποια βράδια, παίζουμε ένα παιχνίδι στην γειτονιά μου. Συμμετέχουνε παρκαρισμένα αμάξια, γείτονες οδηγοί κι εγώ με το micra μου. Τα βράδια αυτά, μόνο εγώ ξέρω ότι παίζουμε (και το micra μου). Οι γείτονες οδηγοί παίρνουν πρέφα το επόμενο πρωί, όταν βλέπουν ραβασάκια γαντζωμένα στους υαλοκαθαριστήρες. Τα ραβασάκια είναι πάντα ανώνυμα, υπογράφει «ο γείτονας» ή «το[…]
εμείς οι πνιγμένοι λέμε τώρα: γύρω γύρω γη οι μπλε -της θάλασσας- λεωφόροι μας και οι λευκές -αφροί του ουρανού- φτιάχτηκαν να μας χωρίζουν από τα διπλανά φεγγάρια κι όταν οι βάρκες μας βυθίστηκαν σε τούτη τη λεκάνη γίναμε αναμνήσεις γλιστράμε με τα λέπια μας μέσα στον χρόνο των ανθρώπων καμία ιστορία δεν θα μπορέσει[…]
οι φίλοι πλανόδιες ορχήστρες χωρίς συμβόλαιο με τόσο καλοκαίρι στα βιογραφικά με τέτοιο ρεπερτόριο στις τσέπες τσιφτετέλι, ντίσκο, μοιρολόγια μέχρι να σπάσει κάποια χορδή κι άλλος περαστικός να ακούσει το τραγούδι
Του είπε: Σπίτι ; Σπίτι μου είναι όπου είσαι εσύ. Αποφεύγοντας να του πει πως στο τελευταίο της ταξίδι μακριά του, η πρώτη εικόνα που της ήρθε στο νου κλείνοντας τα μάτια ήταν εκείνη της θάλασσας και όχι η δική του. σπίτι ή εκεί που έχει πάντα ζέστη
Βαθύ, Αλμύρα, Παλαιόκαστρο, η τελευταία λόγχη σ’ ένα αγκίστρι, αγκιστρωμένα καλοκαίρια, παιδικοί έρωτες, ψάρια και φύκια, λεμόνια, φραγκόσυκα, γαϊδούρια, σκορπιοί, τα φρύγανα, το μωβ και το ροζ, το σπασμένο πράσινο, το μπλε, η ψημένη γη, η μυρωδιά του πεύκου, της κοπριάς, των ορυκτών, της νυχτερίδας, η ελάχιστη επιλογή, ο κόλπος, η μεγάλη αυλή, τα[…]
#4 Έδωσα όνομα και χρώμα, ακόμα και σ’ όσα δεν φαίνονται ή δεν Υπάρχουν. Χωριά και πόλεις, συσχετίσεις, διαδρομές να παίρνω και να χάνομαι. Βουνά. #5 Αγαπημένα χέρια κρατούν αγαπημένα πρόσωπα. Τι πάει να πει αγαπημένο, αν όχι αυτό που γνωρίζεις καλύτερα. Ξέρω κάθε απόσταση. Η αγαπημένη μου, από το φρύδι ως την φτερούγα. #6[…]
πουλιά αέρας στα κλαδιά και μαμάα μαμάα μπαμπάα και μου-ου-ού-ου-ού, ου-ού, μου-ού ήχος βαθύς περιστεριού ζάλη εντόμου και γαβγίσματα οι αλυσίδες στις κούνιες ιι-ιί, ιι-ιί η διαρροή οι στάλες στους σωλήνες η ηχώ του κενού κι ύστερα το τρίξιμο του νερού στον τοίχο το ρούφηγμα και μμουού-μμουού οι πέτρες κάτω από τις λαστιχένιες σόλες δυο[…]
Ρωτάς τί θα ντυθώ; Τί να ντυθώ, κύριε; Κυρία επί των τιμών, βασίλισσα του χιονιού ή κοκκινοσκουφίτσα; Πόρνη, μουστάκιας ή παπάς… Όχι όχι… Γιατί να μην ντυθώ αστέρι, σύννεφο ή η βροχή η ίδια, να μην ντυθώ σκιά, άγχος, αγάπη ή οργασμός, να μην ντυθώ διαμέρισμα, όνειρο, σαματάς ή πήξιμο, υπογραφή, σιωπή ή κλάσμα, να[…]
μια τόσο όμορφη μέρα αισθάνομαι σαν να έκλαιγα για ώρες χωρίς στιγμή να υπάρχει που να λιγοστεύει η ομορφιά γιατί το κλάμα δεν υπήρξε αλλά η μοναδική ανακούφιση που σου δίνει όταν στεγνώνει η ομορφιά δεν στεγνώνει ποτέ αυτή τη χειμωνιάτικη μέρα η καρδιά μου χτυπάει σε ρυθμό αέρα με ήλιο γιατί οι[…]
για το ταξίδι στον βορρά Του είπα: Πάω να αναπνεύσω σύμφωνα, άπλετη σκοτεινιά και τον αντικατοπτρισμό του ονόματός μου… Το χρειάζομαι… Χθες, στο αυτοκίνητο, φευγαλέα σκέψη: να χανόμουν. Προς ώρας, θα αρκεστώ να σηκωθώ πάνω απ’ τα σύννεφα, κάτι είναι κι αυτό. Θα κάτσω δίπλα σε αγνώστους, θα πω «ευχαριστώ» σε άλλη γλώσσα, θα[…]
Σ’ εκείνον τον ξενώνα, ήμασταν όλοι επισκέπτες. Στον τόπο της ησυχίας, όπου τα μεσημέρια ακούς χαρούπια να σπάνε, τα βράδια αλεπούδες να συνωμοτούν με τα ποντίκια των αγρών, τον άνεμο να σφυρίζει μέσα από τα φίλτρα των πεύκων. Εγώ, ο Νίκος, ο Αντώνης ο μικρός και ο Αντώνης ο μεγάλος, ο παππούς. Στα διπλανά[…]
Τριαντατρία χρόνια τώρα, φιλοξενώ περαστικούς και επισκέπτες. Άλλους για λίγο, άλλους για πολύ, άλλους για πάντα. Μέσα σε ένα σώμα τόσοι μουσαφίρηδες κατρακυλάνε, σπρώχνονται, μετακινούνται. Μένει μέσα μου λίγο απ’ τον μπαμπά μου, τη μαμά μου, φιλοξένησα για λίγο το παιδί μου, φιλοξενώ το σώμα του εραστή μου, τους ήχους των γειτόνων, τις[…]