καλοκαίρι του δύο χιλιάδες ένα; ίσως. θυμάμαι τον τόπο και λίγα για την «σκηνοθεσία» της φωτογραφίας. η κ το σκέφτηκε μόλις είδαμε παραπεταμένα τα τελάρα· βρήκε το κάδρο, τοποθέτησε τη μηχανή, στηθήκαμε και οι τέσσερις απέναντι και βγήκε η φωτογραφία· είμασταν χαρούμενοι. θυμάμαι και πώς νοιώθαμε εκείνο το καλοκαίρι μεταξύ μας· δοκιμασμένη η σχέση μας[…]

στην σαμοθράκη πηγαίνω πάντα με τον αντώνη, συνήθως οκτώβρη ή μάιο, δηλαδή πριν ή μετά τον κουρνιαχτό του τουρισμού· μένουμε στο ποτάμι κοντά στην ταβέρνα του φίλου μας του στέλιου. την τελευταία μέρα πριν φύγουμε μας ξύπνησε ένα κατσίκι που βέλαζε επίμονα δίπλα στη σκηνή· φτιάξαμε πρωινό στην ταβέρνα, μετά ο στέλιος με τον αντώνη[…]

Ο κυρ Θανάσης, ναυτικός. Μηχανικός στη μηχανή για πολλά χρόνια. Ανταμώσαμε στην Ικαρία. Σ’ ένα όμορφο απομονωμένο χωριό στο νότο του νησιού. Ζει μεγάλο χρονικό διάστημα εκεί, στο πιο όμορφο σπίτι του Τραπάλου. Το μπλε σε μια απόχρωση του πράσινου ντύνει όλες τις λεπτομέρειες του σπιτιού. Όλα τα απογεύματα του Αυγούστου μετά το ψάρεμα ο[…]

γύρω στις πέντε μπήκα στο εστιατόριο· άδειο το μαγαζί, τέτοια ώρα έχουν φύγει και οι τελευταίοι πελάτες· έτρωγαν τηγανητά ψάρια και σαλάτα, είναι η ώρα που έχει τελειώσει η δουλειά και κάθονται με τη γυναίκα του για φαγητό. χάρηκαν που με είδαν, είχα να περάσω δυόμιση χρόνια. τον ρώτησα για τη σύνταξη, μπορούσε να έχει[…]

Ένα για μένα… Όσο πετούσες χαρταετούς οι άλλοι σχεδίαζαν διεξοδικά τα επόμενα βήματα της ζωής τους με το απώτερο αφήγημα ότι η ζωή θα είναι μαγική και στρωμένη, η αγάπη αιώνια και η ελπίδα θα πεθαίνει πάντα τελευταία. Με το τελευταίο να γκρεμίζει όλα τα προηγούμενα… Και ένα για σένα… Δεν σε ζηλεύω μικρέ άνθρωπε[…]

Μια φωτογραφία που όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ να θυμηθώ ποια από τις δυο μας την τράβηξε.   Καθίσαμε σ’ ένα τραπεζάκι για δύο παραγγείλαμε σοκολάτες ζεστές ήταν φεβρουάριος λεφτά δεν είχαμε μετά την πρώτη γουλιά μου λέει: «λοιπόν, θέλεις να πάμε για δυο μήνες στην Κούβα, σε μια σχολή καλών τεχνών;» «ναι» είπα.

Κατερίνα περίμενε πριν τα μαζέψεις. Θέλω να θυμάμαι πόσο χαρούμενη είμαι που μοιράστηκα σήμερα μαζί σου τον ήλιο αυτή τη χειμωνιάτικη μέρα. Μισό λεπτό να φέρω τη μηχανή. Πάτησε το κουμπί και η φωτογραφία τραβήχτηκε. Λίγα χρόνια μετά, κοιτάζοντάς την να θυμάται πως κάποτε σε κάποια πόλη είχε φίλους αγαπημένους.

Το μαγικό ντουλαπάκι του παππού, πλάι στο ντιβάνι του στη σάλα, προσφερόταν πάντα για μία όχι και τόσο συχνή, γι αυτό και εξαιρετική άλλωστε, εξόρμηση σε αναμνήσεις. Αναμνήσεις που συχνά δεν ήταν καν δικές σου, μιας και ξεκινούσαν να μετρούν τα χρόνια απ’ το 1930. Πενήντα χρόνια και κάτι πριν την πρώτη σου φωτογραφία, στο[…]

Η φιλία για μένα είναι μια έννοια με πολλή δύναμη, μια κατάσταση μαγική που γεννιέται μέσα από αλλεπάλληλα συμβάντα και πολλαπλά συναισθήματα. Είναι ένα μυστηριώδες, εσώτερο, πολύπλοκο και συνάμα απλό μπλέξιμο ανάμεσα σε μένα και κάποιον που βρήκε τρόπο και έβαλε φωτιά μέσα μου. Ξαφνικά ζωντανεύει ένα κοινό βλέμμα που μας φέρνει πιο κοντά και[…]

Τα δάχτυλα μου ακροστιχίδα που σχηματίζει τα ονόματά σας. Το έψιλον, το κάππα, το γάμα και το ε, φυλαχτά κρεμασμένα στον λαιμό μου. Ήμασταν κάποτε παιδιά και βλέπαμε στα σύννεφα τα όνειρα μα όχι βρόχινα δάκρυα. Ύστερα μπλέξαμε σε κουβέντες και σκέψεις που ‘κλειναν την ύπαρξή μας ολάκερη και τότε το μαζί έγινε κόσμος το[…]

μνήμες ή τωρινές σκέψεις ο χρόνος άχρονος σπίθα ζωής που φαίνεται στο βλέμμα στα δάχτυλα στο χαμόγελο η κοριτσοπαρέα . . . και η δική μας μοίρα αναπόφευκτη στη λαίμαργη χοάνη του χρόνου

Άνοιγα με δυσκολία την πόρτα και έβγαινα Έβγαινα με τη λαχτάρα για τη μέρα που δεν περίμενε Συναντιόμασταν με την περιέργεια και τη χαρά τον έρωτα και τη ζήλια τους πρώτους μυστικούς κώδικες ευάλωτοι και ατρόμητοι Κάθε φορά που κατεβαίνω στης θείας μαθαίνω τα νέα τους Διστάζω να τους συναντήσω Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι[…]