Τα δάχτυλα μου ακροστιχίδα
που σχηματίζει τα ονόματά σας.
Το έψιλον, το κάππα, το γάμα και το ε,
φυλαχτά κρεμασμένα στον λαιμό μου.
Ήμασταν κάποτε παιδιά
και βλέπαμε στα σύννεφα τα όνειρα
μα όχι βρόχινα δάκρυα.
Ύστερα μπλέξαμε σε κουβέντες
και σκέψεις που ‘κλειναν την ύπαρξή μας ολάκερη
και τότε το μαζί έγινε κόσμος
το πρωί έγινε αρχή
το λιόγερμα απαντοχή
κι ο χρόνος όπως του ταιριάζει,
ένα μηδενικό.
Πουλιά μου μονάκριβα,
κόντρα στον άνεμο να φωνάζετε,
να φτάνουν στ’ αυτιά μου
οι φωνές σας.
\
φωτογραφία: γιάννης κωσταρής